Πεζόδρομος Στουτγκάρδης

Τρεις μήνες, Αύγουστος, Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, 92 μέρες, ώρες……..

Ώρες η Πηνελόπη δεν είχε το κουράγιο να μετρήσει. Μόνο μήνες και μέρες και ναι από τότε που έφυγε είχαν περάσει 3 μήνες ή 92 ημέρες
Μια βαλίτσα πήρε όλη και όλη, μια βαλίτσα και έφυγε μακριά από τη χώρα που της πρόσφερε προδοσία και ανεργία, μακριά από τη μαμά της που μόνο έδινε, από τον άντρα της που μόνο κοιμότανε και από τον μπαμπά της που δεν πρόλαβε να πει αντίο.

Και έφυγε χωρίς να χύσει ούτε ένα δάκρυ. Η καρδιά της όμως πονούσε, πραγματικά πονούσε όταν έφευγε. Ο πόνος ξεκινούσε από την καρδιά, όχι ακριβώς πόνος, ούτε μούδιασμα αλλά κρυοπάγημα, ναι κρυοπάγημα σαν η καρδιά της να πάγωνε, να γινότανε σκληρή και μετά τον πάγο στην καρδιά το κρύο συνέχιζε να κατακλύζει το σώμα της μόνο που αυτό εκείνη το ένιωθε σαν μούδιασμα. Ένα μούδιασμα που απλωνότανε, στο χέρι, στα πόδια στο λαιμό, μόνο το μυαλό της δεν πονούσε και λειτουργούσε απίστευτα γρήγορα. Εικόνες, συναισθήματα όλα μαζί περνούσαν από μπροστά της. Ότι έζησε όλα αυτά τα χρόνια τα έβλεπε μπροστά της.